"Takich informacji wolelibyśmy nigdy nie przekazywać... Zmarł Edmund Baranowski ps. Jur - Powstaniec Warszawski z Batalionu Miotła, były wiceprezes Związku Powstańców Warszawskich, Sekretarz Generalny Rady Fundacji 'Polsko-Niemieckie Pojednanie', członek Rady Powierniczej Muzeum Powstania Warszawskiego, wielki popularyzator wiedzy o Powstaniu. A przy tym wszystkim Pan Edmund był naprawdę jednym z największych przyjaciół pracowników i wolontariuszy Muzeum Powstania Warszawskiego. Zawsze można było na niego liczyć... Będzie nam Pana bardzo brakowało. Cześć jego pamięci!" - czytamy we wpisie Muzeum Powstania Warszawskiego.
Kim był Edmund Baranowski?
Edmund Baranowski urodził się 22 września 1925 roku na warszawskiej Woli. "Tam się urodziłem, tam się uczyłem, tam pracowałem i tam podjąłem pierwsze walki powstańcze, a przedtem moja działalność konspiracyjna również wiązała się z dzielnicą" - mówił o sobie w wywiadzie dla Muzeum Powstania Warszawskiego. Przed wojną był uczniem Szkoły Powszechnej nr 166 przy ul. Dworskiej 1 [dziś ul Kasprzaka], następnie Gimnazjum im. Gen. Sowińskiego przy ul. Młynarskiej. W czasie okupacji był pracownikiem Zakładów Philipsa na Woli, gdzie jako zakonspirowany żołnierz AK brał udział w akcjach sabotażowych, których celem było uszkadzanie produkowanej tam aparatury przeznaczonej dla niemieckich U-Bootów i lotnictwa. Ukończył tajną podchorążówkę.
W czasie Powstania Warszawskiego walczył m.in. w III Obwodzie "Waligóra" na Woli Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej, skąd trafił do zgrupowania "Radosław", batalionu "Miotła", służył w Powstańczych Oddziałach Specjalnych "Jerzyki". Od 20 września 1944 roku Edmund Baranowski był członkiem 28. Dywizji Piechoty AK im. Stefana Okrzei - 72. pułku piechoty. Po upadku powstania pojmany przez Niemców trafił do obozu przejściowego w Ożarowie, a następnie w Stalagu X B Sandbostel i Stalagu XVIII C Markt-Pongau.
Jak podaje Muzeum Powstania Warszawskiego, do kraju powrócił pod koniec 1945 roku. Kontynuował naukę i rozpoczął pracę w budownictwie. W sierpniu 1993 roku przeszedł na emeryturę. Był wiceprezesem Związku Powstańców Warszawskich i Prezesem Rady Fundacji "Warszawa Walczy 1939-1945", a także członkiem zespołu redakcyjnego "Wielkiej Ilustrowanej Encyklopedii Powstania Warszawskiego" i wiceprezesem Stowarzyszenia byłych pracowników firmy Philips w Polsce. Tworzył i recenzował publikacje o tematyce powstańczej, m.in. "Bankowe szańce" (wspólnie z Juliuszem Kuleszą), "Warszawskie gry wojenne". Został awansowany do stopnia podpułkownika i odznaczony Krzyżem Walecznych, Krzyżem Komandorski Orderu Polonia Restituta, Warszawskim Krzyżem Powstańczym i Odznaką Weterana Walk o Niepodległość.
)
