W Warszawie jak w Singapurze? Tego chce warszawski radny. Architekci nie zostawiają na nim suchej nitki

Ludziom niespecjalnie przypadł do gustu pomysł radnego. 

"Ta wizja to totalny chaos architektoniczny. Praca studenta 1 roku?" - komentuje pan Paweł.

"(...) Te pomosty to jest czysta fantazja na zasadzie 'bo w Singapurze mają'. Pięć klocków (całkowicie dezorganizujących komunikację na poziomie 0, BTW) oczywiście 'da się'" - pisze pan Edward.

Co jednak o koncepcji Guziała powiedzieli ci, którzy na architekturze znają się najlepiej? 

Marlena Happach, dyrektorka Biura Architektury i Planowania Przestrzennego Warszawy, opowiedziała krótko: Wydaje mi się, że ta propozycja nie wymaga komentarza...

Architekt Marek Budzyński widzi jakiś pozytyw tego pomysłu: Zachowany jest Pałac Kultury, a reszta, no cóż, jest czas przedwyborczy.

Jak dodaje, jest zwolennikiem, by teren dookoła pałacu podzielić na miejski. - Stworzyć siatkę wąskich ulic, a między nimi działki pod intensywną zabudowę. Im wyższa, tym lepsza. Alternatywą jest park - opowiada.

Na zdj: wizualizacja placu Defilad - pomysł małżeństwa architektów - Patrycji Stołtny i Michała Sapko. Praca została przygotowana na konkurs "Patrz na Plac" organizowany przez FUTUWAWA w 2016 r. Autorzy nazwali go "Plac Oddechu".

Najobszerniejszy komentarz do sprawy uzyskaliśmy od Marka Kuryłowicza z Kuryłowicz & Associates. Architekt jest zdania, że postulat, aby miasto starało się wspólnie z PKP zagospodarować tereny nad linią średnicową jest słuszny.

- Zabudowa terenów w tak ważnym miejscu w mieście zawsze wychodzi lepiej, gdy główni aktorzy na scenie grają w jednym spektaklu, a nie wystawiają własne etiudy - mówi. Wpierw jednak, jak podkreśla, strony musiałyby ustalić, kto tak naprawdę jest właścicielem tych terenów, co w obecnej sytuacji braku jednoznacznych przepisów związanych z tak zwanym warstwowym prawem własności jest mało realne.

Twierdzi więc, że zaprezentowany szkic można traktować jedynie jako zręczny sposób na wywołanie dyskusji.

Bo: Merytoryczna wartość obrazu, który nie mieści się nawet w pojęciu koncepcji architektonicznej, jest nikła.

Nie rozumie, dlaczego niektórzy usilnie, "wręcz maniakalnie", forsują pomysł zasłaniania najbardziej charakterystycznego budynku w Warszawie.

Na zdj: Zbliżenie na mapę Piotra Suffczyńskiego pokazujące rejon placu Defilad. Widać na nim gmach Muzeum Sztuki Nowoczesnej (oznaczony cyfrą 7) i szary budynek teatru TR Warszawa.

I wyjaśnia, dlaczego zaprezentowany pomysł nie ma racji bytu.

- Inspirowanie się udanymi rozwiązaniami zastosowanymi w innych miejscach na świecie nie jest samo w sobie niczym złym, jednak sugerowanie, że to co sprawdziło się w Singapurze można przenieść na grunt rodzimy, jest daleko idącym i błędnym uproszczeniem - tłumaczy.

Po pierwsze, jak pisze, w Singapurze koszty budowy są często sprawą nieistotną. Zarówno wartość gruntów pod budowę, jak przychody z wynajmu i sprzedaży powierzchni, są wielokrotnie wyższe od tych w naszej stolicy, tak więc często koszty realizacji nietypowych i drogich budowli są finansowo racjonalne.

- Żeby dać wyobrażenie skali tej różnicy - rozmowy o cenach działek w najlepszych miejscach wspomnianego azjatyckiego miasta zaczynają się od kwoty miliarda euro. W Warszawie za teren o podobnych możliwościach zabudowy płaci się co najmniej dziesięć razy mniej - mówi.

Na zdj: wizualizacja okolic Pałacu Kultury autorstwa pracowni PIG Architekci. Architekci proponowali przywrócenie przedwojennej zabudowy centrum Warszawy. Na placu Defilad od strony Marszałkowskiej i Al. Jerozolimskich miałyby stanąć kamienice.