Warszawiacy wybierają samotność. Andrzej: Wszystkie dziewczyny są takie same

Andrzej wyjaśnia, że spotyka się z dziewczynami, bo jak każdy zdrowy facet potrzebuje towarzystwa płci pięknej. Zaznacza jednak, że gdy robi się poważnie, rezygnuje: Dla mnie wszystkie dziewczyny w tym mieście są takie same. Uwodzą, zdobywają nas, a gdy się znudzą, to zostawiają bez wyjaśnienia - analizuje 30-latek. Warszawiak dodaje, że od ostatniego rozstania minęło 5 lat. I wciąż nie potrafi zaufać żadnej kobiecie.

- Bycie singlem przestało mi przeszkadzać, wręcz dało mi poczucie bezpieczeństwa. Wiem, że nikt mnie nie zostawi - tłumaczy. - Co poradzę tym, którzy szukają miłości w Warszawie? Żeby się dobrze zastanowili, czy tego naprawdę chcą - przekonuje.

- Ale ja nie chcę być z żadnym facetem na stałe - z pewnością w głosie odpowiada Patrycja. - Kto powiedział, że szczęście kobiety uzależnione jest od posiadania mężczyzny? - dodaje.

Patrycja ma 40 lat. Pracuje w oddziale zajmującym się wnioskami kredytowymi w jednym z banków. Mieszka na Mokotowie, w kupionym niedawno mieszkaniu. - To jest mój sukces i szczęście, czyli spełniłam swoje marzenie o posiadaniu własnego domu - z uśmiechem mówi warszawianka. Jak dodaje, wiele singielek z Warszawy właśnie tak podchodzi do życia. - A jeżeli ktoś uważa, że największe szczęście to posiadanie partnera, to zawsze będzie nieszczęśliwy, bo miłość nie jest dana raz na zawsze - przekonuje.

40-latka zaznacza, że nie zamierza być panną przez całe życie, ale nie wygląda wymarzonego partnera w oknie. W tym czasie woli cieszyć się życiem. - Nie jestem jedyną singielką z takim podejściem do życia. W Warszawie jest milion silnych i twardo stąpających po ziemi lasek, które nie polują na mężów - mówi lekko poirytowana.

I wylicza profity z bycia samemu: Warszawa daje tyle możliwości singlom. Po pierwsze mamy wolną rękę w kwestiach tego, co chcemy robić. Czy zamierzamy spędzić wieczór w towarzystwie przyjaciół czy iść z mamą do kina na romantyczny film, czy do kawiarni na plotki - wylicza. I kończy: Wiesz, gdzie leży problem warszawskich singli? Odcinają się od przyjaciół i rodziny, a swoje życie uczuciowe uzależniają od posiadania partnera. To chore! Przecież bycie samemu nie musi oznaczać, że jest się samotnym. Jestem tego idealnym przykładem - stwierdza.

Choć Patrycja nie ma stałego partnera, to dba o dobre relacje z rodziną i przyjaciółmi. Mówi, że dzięki temu nie czuła się nigdy samotna w wielkim mieście.

- Poczucie samotności i tęsknoty za kimś powoduje, że robimy głupoty, jak szukanie kogoś na siłę. To błąd - mówi 40-latka. I dodaje: Wiem, że wiele kobiet czuje presję czasu i otoczenia. Ale, gdy słucham niektórych moich koleżanek o szukaniu faceta, to ręce mi opadają. Brzmi jakby opisywały polowanie na dziką zwierzynę. Jeżeli tak wygląda szukanie miłości w Warszawie, to ja wolę być singielką i nie robić cyrku wokół siebie - mówi. Co radzi singlom szukającym partnerów? - Żeby przestali szukać, a gdy to zrobią, miłość znajdzie się sama - przekonuje.

- Dlaczego jestem singielką? Bo postawiłam wszystko na karierę zawodową? Bo zapomniałam o życiu uczuciowym? - retorycznie odpowiada Aneta, menadżer zespołu w korporacji zajmującej się finansami w Warszawie. I szybko dodaje: Czy to porażka? Według mnie ogromna, bo zaniedbałam część swojego życia. Skąd się to wzięło? Być może, jeszcze jako młoda dziewczyna, posłuchałam się koleżanki, która mówiła, że najważniejsze w życiu są sukcesy w pracy. Dziś wiem, że to nieprawda.

Aneta ma 33 lata, urodziła się w Warszawie, tu też skończyła studia z zarządzania. Pracę w korporacji rozpoczęła zaraz po studiach. - Pracuję w jednej firmie już 8 lat, w tym czasie zdążyłam awansować, odłożyć pieniądze na zakup mieszkania i jego remont - wylicza warszawianka. - Ale nigdy nie udało mi się utrzymać żadnego związku - zwierza się.

Dlaczego Aneta wciąż jest singielką, skoro ta sfera życia jest dla niej bardzo ważna? - Moja praca była zawsze głównym powodem rozstań, bo więcej uwagi poświęcałam obowiązkom zawodowym niż partnerskim - przyznaje dziewczyna. - Z ostatnim chłopakiem byłam rok, ale rozstaliśmy się, bo nie miałam dla niego czasu. Wychodziłam z firmy o godz. 17, ale na mejle klientów odpisywałam nawet o godz. 22, siedząc na kanapie w domu, czy będąc w kinie - mówi.

Potrafiła opuścić kolację z przyjaciółmi swojego faceta, gdy dowiedziała się, że klient nie jest zadowolony ze współpracy. - A gdy znalazłam czas, to przynosiłam do domu zobowiązania zawodowe, ale przede wszystkim frustracje i emocje, które odbijały się na moich bliskich. W tym na moich facetach. I tego, podpowiem każdej dziewczynie czytającej ten tekst, żaden facet nie zniesie - szczerze wyznaje Aneta.

Efekt? Choć w życiu Anety pojawiają się faceci, to tylko na chwilę. Potem odchodzą. Dlaczego? Jak sama szczerze przyznaje, zawsze najważniejsza będzie dla niej praca. Jeszcze nie spotkała mężczyzny, który by to zrozumiał. Aneta przyznaje, że nad tym ubolewa.

- Jestem sama i czuję się samotna. Rzadko to słyszymy z ust singli, bo trudno się do tego przyznać. Nawet przed samym sobą, a co dopiero przed znajomymi i rodziną - mówi otwarcie 33-latka. - Zresztą, jak to brzmi 'samotna w wielkim mieście'. Słowo 'singiel' bardziej pasuje do Warszawy, bo stwarza udanego życia. Tworzy iluzję, którą opakowaną w ładne słowa, można sprzedać każdemu - mówi.

- Co bym doradziła szukającym miłości w Warszawie? By zawsze zachowali równowagę między życiem zawodowym a prywatnym i nigdy nie stawiali wszystkiego na jedną kartę - podsumowuje.

Damian ma 25 lat. Cztery lata temu rozstał się ze swoim chłopakiem. Od rozstania jest singlem, bo nie potrafi zapomnieć o byłym, a co za tym idzie - na nowo się zakochać.

- To było moja pierwsza i zarazem największa miłość - mówi. - Poznaliśmy się z Robertem w Planie B na placu Zbawiciela 5 lat temu. To była miłość od pierwszego wejrzenia. Szybko się w sobie zakochaliśmy, po miesiącu spotykania się, postanowiliśmy być razem - opowiada.

Damian zakochał się zaraz po przeprowadzce do Warszawy. - To było jak sen, bo wszystko układało się idealnie. Nowe miejsca, nowe wyzwania i od razu wielkie uczucie - mówi 25-latek. Niestety, już po trzech miesiącach, pojawiły się problemy. Okazało się, to, co czuje Damian, niekoniecznie czuje Robert. Para rozstała się po roku bycia razem.

Mówi się, że czas leczy rany, ale moje wciąż się nie zagoiły, co bardzo utrudnia ponowne zakochanie się - tłumaczy Damian. I wyjaśnia: Pierwszy rok był bardzo trudny, bo wciąż żyłem nadzieją, że do siebie wrócimy. Nie wyobrażałem sobie, abym mógł być z kimś innym. Może to głupie, co powiem, ale wtedy uważałem, że wciąż należę do Roberta. To na dobre zamknęło drzwi do mojego serca innym facetom. Dziś wiem, że takich złamanych serc w Warszawie jest więcej. Wtedy myślałem, że tylko ja przeżywam takie rozstanie - opowiada.

Gdy Damian zrozumiał, że Robert nigdy do niego nie wróci, stracił jakiekolwiek zaufanie. - Zrozumiałem, że miłość nie jest dla mnie. Oczywiście, na początku jest wspaniale, jesteś szczęśliwy i chcesz żyć chwilą. Jednak każda miłość jest okupiona cierpieniem, a w ostateczności rozstaniem, które mnie bardzo wiele kosztowało - wyznaje.

Ile kosztował Damiana związek? Drogą terapię, zły stan psychiczny położył cień na jego karierze zawodowej, ale także na życie prywatne. Jak sam mówi, stracił zbyt wiele, by znów ryzykować. - Za kilka miesięcy szczęścia zapłaciłem ogromną cenę w postaci 4 lat życia pełnego smutku, tęsknoty i żalu. Nie życzę nikomu, żeby się zakochał - mówi.

Damian jest singlem od 4 lat. Mówi, że jest nim z "przymusu", ze względu na strach przed nowym związkiem. - Nawet, gdy na horyzoncie pojawi się ktoś ciekawy i warty poznania, to strach przed porzuceniem jest tak ogromny, że zawsze decyduję się być sam - tłumaczy. - Jedyną osobą, której mogę ufać w tym mieście w kontekście uczuć, jestem ja sam. Nawet nie wiesz, jakie to bezpieczne być singlem - wyznaje.

Marcin ma 23 lata. Pracuje w jednym z salonów odzieżowych w Arkadii. Mówi, że bycie w stałym związku nie jest dla niego. - Kilkakrotnie byłem z dziewczynami, ale bycie z kimś wiąże się z tyloma zobowiązaniami. Te kładą cień na całą radość z bycia razem - mówi.

Te zobowiązania według Marcina sprawiają, że na drugi plan schodzą czyjeś pasje, jak siłownia czy spotkania ze znajomymi. 23-latek dodaje, że działa to oczywiście w dwie strony: - Moja poprzednia partnerka kochała podróże i poświęcała im większość swojego czasu wolnego. Gdy znalazła tani lot albo ofertę last minute, bez namysłu kupowała bilety. Ja z kolei nie mogłem jej towarzyszyć ze względu na pracę zmianową. I tu pojawiał się często konflikt, który przerodził się z czasem w kryzys - wylicza Marcin. - Rozstaliśmy się, bo nie potrafiliśmy się po prostu dogadać. Nikt nie chciał zrezygnować z samego siebie - przekonuje.